“จุดเริ่มต้นการค้นหาตัวเองอาจจะเหมือนหรือต่างกัน ไม่แปลกที่เมื่อตอนเด็กเราชอบวาดรูป แล้วโตมาเรื่อย ๆ อาจถึกทักไปเองว่าต้องเรียนไม่ศิลปะ ออกแบบ สถาปัตย์ สุดท้ายสิ่งภาพจะค่อย ๆ ชัดเจน และนั่นคือตัวเราในวันนี้”  ข้าวฟ่าง – เกษสุดา ขุนทวี ศิษย์เก่าคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต รุ่นที่ 26 สถาปนิกบริษัท Section08 Design And Development

ในวัยเด็กของทุกคนมีความฝันตามวัย โตขึ้นมาอยากเป็นนั่น เป็นนี้ไปตามวัย แต่เราไม่รู้ว่าเราจะได้เป็นอย่างที่เราอยากเป็นจริงๆ หรือเปล่า ณ ตอนนั้นเราแทบไม่รู้เลย แต่สิ่งแวดล้อมที่เราใช้ชีวิตอยู่ เช่นตามคุณแม่ไปทำงานด้วย เนื่องจากคุณแม่ทำงานทางด้านโยธา ทำให้เรารู้แล้วว่าเรื่องแรกชอบการเดินทาง พอโตมาวิชาที่เราเรียนสมัยมัธยมฯ จะบอกความถนัดว่าเราเรียนอะไรได้ดีและอะไรพอไปได้ ทำให้เรารู้ว่าเรื่องที่สองเราไม่ถนัดวิชาคำณวน จากนั้นเมื่อถึงช่วงที่เราต้องเลือกเรียนมหาวิทยาลัยแล้วจะเลือกอะไร? สองเรื่องที่เราเริ่มรู้ตัวเอง ทำให้พอจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 ตัดสินในเลือกเลือกเรียนมาทางสายสถาปัตย์ที่ วิทยาลัยเทคนิคอุบลราชธานี

ตอนเรียนสายอาชีพในระดับ ปวช. ด้านสถาปัตย์ เรียกได้ว่าเรียนได้ มีความถูกกับบุคลิกเรา จากนั้นมาต่อระดับมหาวิทยาลัยในคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์เลย อย่างที่บอกสัญชาตญาณบวกกับจุดเริ่มต้นที่เราคิดว่าใช่แต่แรกมันต้องใช่ และเราเลือกเรียนคณะนี้ที่ มหาวิทยาลัยรังสิต (หลังจากการสอบตกอกหักจากการสอบมหาวิทยาลัยรัฐ) นึกถึงวันที่เราบินตรงจากอุบลราชธานี ไปสมัครเรียนที่ ม.รังสิต ไปสอบสัมภาษณ์ ในใจคิดว่า “เราคงเรียนได้แหละมั้ง” ยิ่งเรียนยิ่งใช่ ยิ่งได้ทำงานยิ่งชอบ เรียกว่ารู้จักตัวเองมากมากขึ้นแล้ว แต่ไม่ใช่ทุกวิชาที่ชอบเสมอไป คล้ายกับเป็นความถนัดมากมากว่า วิชาไหนที่เราชอบจะง่ายทันที นี่คือชีวิตการเริ่มต้นบทเรียนของเป็นสถาปนิก แน่นอนว่าเราไม่ได้เน้นเรียนสถาปัตย์อย่างเดียว ต้องเรียนวิชาพื้นฐาน และวิชาที่เกี่ยวข้องกับงานด้านวิชาชีพสถาปัตย์ด้วย จากปี 1 จนถึง ปี 5 เริ่มมีความยาก ละเอียด ซับซ้อนมากขึ้น จนรู้สึกท้อบ้างจนอยากเลิกเรียนไปเลย สิ่งหนึ่งที่ทำให้คิดคือถ้าเราไม่ชอบแต่แรกจะเลือกเรียนทำไม และเราต้องเริ่มหาตัวตนใหม่อีกครั้งหรือ

ภาพที่ไม่คิดไม่ฝัน ไม่เป็นอย่างที่คิด จากเดิมเราเรียนมาจากที่อุบลฯ มีความมั่นใจว่ามาเรียนที่ ม.รังสิต ต้องเหมือนกัน สถาปัตย์ที่ไหน ๆ ก็ต้องเหมือนกัน ที่นี่แตกต่างมากอย่างที่เกริ่นไป จะเป็นสถาปนิกเราจะรู้แค่งานออกแบบไม่ได้ อะไรก็แล้วแต่ที่เข้ามาเกี่ยวข้องกับวิชาชีพสถาปนิก จำเป็นต้องรู้ให้หมด รู้ให้กว้าง รู้ให้มาก วิชาที่ยากที่สุดสำหรับเราในตอนนั้น คือ วิชาโครงสร้าง เพราะความไม่ชอบคำณวนเป็นพื้นฐานเลยมองว่าไม่ถนัดมากๆ มาเรียนถาปัตย์เพราะอยากวาดรูป อยากออกแบบอย่างเดียว แล้วค้นพบว่าไม่ได้วาดรูปเลยแม้แต่น้อย วันแรกที่เรียนจนถึงวันสุดท้ายที่จบออกแบบสิ่งที่เราได้แน่ ๆ เลยแม้ไม่ได้วาดรูปแต่นั่นคือ แนวความคิดที่เป็นพื้นฐานของสายวิชาชีพที่เอามาใช้ได้ตลอดในการทำงาน รวมถึงตลอดการใช้ชีวิต

“การคิดวิเคราะห์” เป็นหัวใจสำคัญที่เราได้จากทีนี่ ไม่ใช่แค่คิดวิเคราะห์ในตัวงานแต่หมายถึงเรื่องของการคิดวิเคราะห์ตัวบุคคล ตัวสถานที่ ตัวงานออกแบบ เพราะอาชีพของเรา เมื่อเราทำงานออกแบบเพื่อใครสักคนหนึ่ง(เรียกว่าลูกค้าก็ได้) เราไม่ได้สักแต่แค่ออกแบบตามคำสั่งหรือโจทย์ที่ได้รับมา เราต้องคิด เราต้องวิเคราะห์ คิดเพื่อคนอื่น ใช้การคิดวิเคราะห์ที่ได้จากการเรียนมา นำมาคิดให้รอบด้าน ครบถ้วน ลงรายละเอียด ตีโจทย์งานออกแบบให้เข้าถึงสิ่งที่คนอื่นหรือลูกค้าคิดและคาดหวังสิ่งที่เราจะออกแบบและไปนำเสนอ ตรงนี้เป็นสิ่งที่เราไม่เคยคิดว่าเราต้องมาเรียนอะไรที่ลงรายละเอียดขนาดนี้เลยเหรอ ซึ่งมันไม่ง่ายแต่ถ้าเราทำไม่ได้งานออกแบบเราก็ไม่ต่างอะไรกับงานทั่วๆไป

“สังคมดี” เป็นเรื่องรองลงมาจากที่เราได้มาจากการเรียนทีนี่ เพราะว่าเราไม่คิดว่าการที่เรามาเรียนมีเพื่อน เรียนจบแล้วก็จบไปแยกย้ายกันไปทำงาน แต่ไม่ใช่เลย เพื่อน รุ่นพี่ อาจารย์ มีความเป็นกันเอง เรียนสนุกมาก ตรงไหนที่เราคิดว่ายากเริ่มท้อแล้ว ทุกคนพร้อมลงมานั่ง มาฟัง มาช่วยอธิบายจนกว่าเราจะโอเคและผ่านมันไปได้ เป็นสังคมที่เราโชคดีที่เจอบรรยากาศแบบนี้ เรียนจบแล้วทุกอย่างยังเหมือนวันแรกที่เข้ามา ทุกคนยังติดตาม ถามไถ่ นัดเจอกัน มีอะไรก็ช่วยเหลือกัน อาจารย์ยังให้คำปรึกษากับเราได้อยู่เหมือนเดิมทั้งเรื่องงานและเรื่องการใช้ชีวิต ความประทับใจจากวันแรกจนวันที่เดินออกจากมหาวิทยาลัย ยังคงเป็นภาพแห่งความทรงจำเสมอ